Keepers zijn veelal het ‘buitenbeentje’ van het team, type einzelgänger. Hobie Verhulst kwam in Deventer met een erfenis: Sonny Stevens. Een goser die goed in de groep lag, zelfbewust en bovenal een bovengemiddelde doelman voor het niveau eerste divisie. Hobie miste wat duels in de voorbereiding door een handblessure en was schuldig aan tegentreffers. Geen fijn begin bij je nieuwe club maar Verhulst toonde zich ook zelfbewust en een karakterman. In Maastricht krikte Hobie zijn zelfvertrouwen enorm op. Een week ervoor toonde hij zich al geduldig in één op één situaties, afgelopen vrijdag was de Amsterdammer de uitblinker. Al na zeven minuten blijft Hobie koelbloedig als middenvelder Ippel om hem af komt stormen, Hobie keert de inzet. Vlak na de 1-0 komt Aboubakar op Hobie af die lang wacht en hij weer meester blijft over de situatie. Na een uur spelen, bij een 1-1 stand, komt de bal op 11 meter en blijkt de enorme voorbereiding zijn vruchten af te werpen. Samen met keeperstrainer Sjoerd Woudenberg bestuderen ze vooraf veel beelden, ook mogelijke penaltynemers. Strafschopnemer Van den Hurk zat ook in de voorbereiding van het duo en Verhulst duikt zelfverzekerd naar zijn linkerhoek. De prima ingeschoten penalty wordt gekeerd door Hobie, hij staat snel weer op zijn benen en ziet dat de bal weggepeerd wordt. Tijd voor een feestje is er niet, geen ontlading want de wedstrijd raast verder. Zijn ploeg speelt slecht, maar wint uiteindelijk wel. Als scheidsrechter Bax dan voor het laatst fluit zie je de eenling eindelijk ontladen; springend en dansend. Hij rent naar het uitvak en viert er zijn feest. Na het duel duiken de meeste persmensen op Maarten Pouwels, de jongeling scoorde wéér en verlengde direct na afloop zijn contract. Hobie valt als doelman naar ‘plan twee’. Ik spreek hem vlot en de Amsterdammer verteld dat het publiek belangrijk was. Als ik hem dan naar zijn cruciale reddingen vraag, komt Hobie pas los: Hij klinkt opgelucht, dat hij eindelijk belangrijk heeft kunnen zijn voor zijn ploeg. Op de achtergrond luistert Stegeman naar de trotse sluitpost, ik zie de trainer grinniken om de uitlatingen van de eenling. Niet veel later zit Hobie in de bus, even alleen bij het raam. Hij lijkt iets te overdenken en grijnst aansluitend. Daar zie ik de einzelgänger even nagenieten van zijn moment…
