Het is dat we het samen zo afgesproken hebben. Dat we de klok een uur terug hebben gezet en het nu officieel wintertijd is. Maar overdag zitten we deze week evengoed nog buiten op een terrasje en hoeft de heater niet eens aan. Om de schijn verder wat op te houden, bestellen we dan maar een herfstbockje. Je zou er bijna een seizoen-verward persoon van worden. Maar gelukkig is daar elk jaar net weer op tijd de warming-up naar het feest van onze grote kindervriend. De laatste onschuldige bisschop. Die toen hij zijn feestje ook in de Lage Landen begon te vieren de fout beging om ook een aantal hulpjes mee te nemen. Nu was dat in het begin geen probleem. Elke bisschop, kindervriend of niet, had zo zijn hulpjes. Soms werden die later ook zelf bisschop. Maar met deze hulpjes was iets bijzonders aan de hand. Ze begonnen van kleur te verschieten. Niet omdat ze dat zelf wilden of omdat de gelovige kindjes daar om vroegen. Want als je gelooft, is de kleur natuurlijk niet belangrijk. Daar kijk je doorheen. Het gaat om het verhaal. Daar geloof je in, samen met alle mooie plaatjes. Zeker als klein kind. Maar daar waren ineens een aantal grote kinderen het niet mee eens. Het kinderfeest moest wel even in de historische context worden geplaatst. En dat moest ook wel even zichtbaar worden gemaakt. Of onzichtbaar, het is maar van welke kant je er naar keek. Dus kennen wij naast het vieren van de verjaardag van die oude man uit Myra nu al jaren de discussie over zijn personeel. En ja, die is behoorlijk zwart-wit. Gewoon ook een onderwerp waar je lekker een menig over kunt hebben. Zonder enige nuance. Elk jaar weer. Het wordt tijd dat de Minister van Kinderfeesten gaat zorgen voor een rustig verloop van dit traditionele feest. Het zal wel weer gedoe geven en juristen die zich er serieus mee gaan bemoeien. Maar voor ieder gelovig kind is het toch het beste dat er tot het eind van het jaar een verbod komt op Stint én Piet.
