Ik was achttien, het is dan 1993. Valentijn naderde en als je dan al 8 maanden verkering hebt met een echte leukerd dan is dat nogal een dingetje. Hij was een stoere jongen en al weken aan het knutselen, ik mocht van niets weten. Ik had er op school over met vriendinnen. Nou, dat moest wel heel wat zijn. Op de bewuste dag kreeg ik een kartonnen doos. Beplakt en vol getekend met hartjes. Wauw, ik kon mijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, wat is het nou?
“Maak maar open hoor! “, zei hij trots. Het was mijn computer. Helemaal voorzien van de nieuwste programma’s en een paar spelletjes. Weken was hij ermee aan het knutselen geweest. Ik stamelde iets van dddankjewel en ik vrees dat hij mijn teleurstelling gevoeld heeft. Was dit nou romantisch?
Ik dacht eerder aan uit eten of zo. Toch, achteraf was dit het allerliefste en mooiste Valentijn cadeau wat ik ooit heb gekregen. Want hij had er veel moeite voor gedaan.
Oprechte aandacht
Complimenten zijn altijd goed maar echte aandacht, daar wordt toch iedereen blij van? Even iets eerder vrij nemen, zodat je iets lekkers voor je lief kunt koken. En als dat stamppot is, dan is dat al romantiek ten top en vele kusjes scoren. Een bad vol laten lopen voor je wederhelft en bewust tijd maken voor elkaar. En zeggen dat je iemand liefhebt. Ok, soms is romantiek niet praktisch, de rozenblaadjes op het bed bijvoorbeeld.
Een tip voor de heren, als vrouwlief zegt dat ze echt-echt niets wil, omdat ze alles al heeft? Dit is géén teken dat ze dus niets wil, want ze wil wél iets. Dat is de lastigheid met ons vrouwen. Nee zeggen, en soms ja bedoelen. Het gaat om tijd maken, de klok stilzetten voor elkaar. En voor iedereen die we lief vinden.
Anonieme liefdesverklaringen en romantiek aanvoelen
Het is natuurlijk bedoeld om anoniem de liefde te verklaren.
Post krijgen is wel een blijvertje.
Daar kunnen geen appjes of facebook-likes tegenop. Iets liefs schrijven omdat
je aan iemand denkt. Dat hoeft geen liefde te zijn, ik stuur ze ook aan
vrienden.
Anonieme kaartjes heb ik altijd eng gevonden, want het kan iedereen zijn, ik
verdacht ineens het halve schoolplein. Ik ben er dus nooit achtergekomen van
wie deze mooie kaart geweest is. Toch jammer.
