Voor mijn werk verblijf ik tegenwoordig veel in het buitenland, Duitsland en België met name. Opvallend is de sportbeleving bij de Duitsers, op het eerste oog nogal arrogant, maar eigenlijk behoorlijk onzeker. De prestaties van ‘Die Mannschaft’ is het laatste jaar niet echt om over naar huis te schrijven. Gemixt met de laatste successen van Oranje kan ik daar mijn mannetje staan. De meeste sympathie heb ik ontvangen toen ik duidelijk maakte dat ik voor Go Ahead Eagles ben. Tweede niveau, kleine club; te groot voor servet, te klein voor het tafellaken. Vanuit die underdog rol kan ik tegen die trotse schenen van de Duitsers tikken, heerlijk uitdagend. Toen Ajax de galavoorstelling gaf in Madrid, waren de Duitsers druk met hun BVB dat van de Spurs verloor. De kroegen toonden louter Dortmund, terwijl Ajax de drievoudig Europees kampioen voetballes gaf. Ik moest mijn mobiel, met daarop de stream van Ajax, aan zeven Duitsers tonen alvorens ze mij geloofden, alvorens ze mijn jubelstemming snapten. Ik ben bewust blijven hangen in de bar toen de samenvatting werd getoond van Ajax. Mijn schouders doen nog zeer, ik kon alle biertjes niet op, had ik geen fitte werkdag meer gehad de volgende ochtend. Respect afgedwongen dus, want eerlijk zijn die Duitsers wel. Want zelf blaken ze niet van het zelfvertrouwen, willen wel stoer doen, maar zijn behoorlijk onzeker geworden na het laatste WK. Afgeslacht als favorieten en nadien tweemaal over de knie bij het net herstellende Oranje. Ik heb er veel steun aan gehad en als dan ook nog Van Dijk van Liverpool midweeks de 1-2 binnen knikt in München, kan ik mijn geluk niet op. Mijn chef vertelde dat Bayern het wel zou fiksen en ik vertelde vol bravoure dat Wijnaldum en Van Dijk die arrogante oudjes uit München wel voetballes zouden geven. Samen hebben we het duel gekeken en gaandeweg veranderde de sfeer wel ietwat. Maar het gevoel was goed, van underdog tot trotse Nederlander. Maar of ik echt vrienden heb gemaakt?
