Het oplaten van een ballon kan nog steeds een ultiem gevoel van vrijheid geven. Je geeft jezelf symbolisch de ruimte. Vaak feestelijk, soms ter herinnering aan iemand. Er waren zelfs wedstrijden in. Welke komt het verst. Aan de ballon was dan een kaartje met je naam en adres bevestigd. In de hoop dat als hij uiteindelijk ergens de geest gaf, het kaartje gevonden zou worden. De grootste afstand had gewonnen. Jouw vrije ballon kon dan soms over het IJzeren Gordijn waaien. En het kaartje worden teruggestuurd door iemand die alleen maar kon dromen van jouw vrijheid. De Muur is gevallen en het Vrije Westen is groter en duurzamer geworden. De vrijheid zoekende ballon komt steeds meer in het verdomhoekje. De EU heeft hem op de lijst van ongewenst plastic gezet. Prima. Vrijheid krijgt in deze tijden andere vormen. Bevrijdingsdag wordt steeds meer symbolisch met het letterlijk uitsterven van de laatste oorlogsveteranen. De jongste generatie zoekt zijn eigen vrijheden. Met respect voor de bevrijders, zeker. Maar ze gaan liever zelf lekker door het lint dan dat ze een lintje krijgen. In een land waar vrijheid ‘for granted’ wordt ervaren, krijgt de invulling daarvan een nieuwe dimensie. Dat vraagt om nieuwe spelregels. De verbale vrijheid lijkt niet meer te stuiten. Wanneer je op allerlei fora lekker anoniem een ballonnetje kunt oplaten, wie doet je dan wat. Je waant jezelf een stoere held van het ondergronds verzet uit de Tweede Wereldoorlog. Maar je bent natuurlijk een laffe meeloper die zijn camouflagepak niet af durft te werpen. Dat is het dilemma van de hedendaagse vrijheid. We moeten opnieuw leren er op een verantwoorde manier mee om te gaan. Elkaar de ruimte en vrijheid geven om je mening echt te uiten. Met open vizier. En niet vluchten in snelle, anonieme kicks. Vrijheid is niet een ballon gevuld met lachgas.
