Je ziet hem weer overal wapperen. De nationale driekleur. Niet als voorbarige feestuiting voor de Oranje Leeuwinnen maar vanwege een al geslaagde operatie. En het gaat niet om de vlag. Nee, die schooltas die er ook aanhangt. Meestal een rugzak waarin jarenlang schoolboeken zijn meegezeuld. Als een zak vol aardappelen. Dat kan niet goed zijn voor je fysiek. Huisartsen kan de verdere digitalisering in het onderwijs niet snel genoeg gaan. Maar door die vlag en rugzak weten we allemaal: daar heeft weer iemand een stap gezet in het leven. Want de oude Seneca zei al: non scholae sed vitae discimus. Eigenlijk zei hij het andersom, maar vooruit. En voor de 99,9% die geen Latijn als bijvak had: je leert voor het leven en niet voor de school. Voor de ouders van al die geslaagden breekt nu pas de spannende periode aan. Dat hun zoon of dochter zou slagen, was mooi mee genomen. Maar dat feesten daarna. Dat is al heel lang niet meer ‘een fuifje met visnetten en ballonnen’. Of een citytrip naar educatief Wenen. Maar wel naar de nummer één hit in Oostenrijk: Ibiza! Of naar een ander mediterraan eiland. Als het maar op -os eindigt. De familie-app gaat bij vertrek onmiddellijk op zwart en als het erg meezit, ontvangt de thuiswacht een ‘emo-duimpje’. Dat bij het ontbijt dan weer verschillend geïnterpreteerd wordt. Goed aangekomen of alles okay. Maar het jongere, jaloerse zusje maakt er van dat haar grote broer zijn duim gebroken heeft bij het zuipen uit een te grote bierpul. Of erger. En dat minimaal een week lang. Maar al die ouders weten wel beter. Ze waren zelf geen cent beter. Sterker nog, die raakten nog wel eens zwanger van een leuke Italiaan. Dan kwamen ze thuis en zeiden: het was gebeurd voordat ik het kon opzoeken in mijn reiswoordenboekje.
