De processie met de meeste aandacht voltrok zich deze week in Lyon. De kleur was Oranje. Die andere van de gelijknamige rups houdt de rest van Nederland bezig. Als we alle verhalen moeten geloven maak je meer kans op jeuk van de verschrikkelijke EPR dan op een winnend staatslot. Zelfs een bijeenkomst van de Partij voor de Dieren afgelopen week in Vogelenzang dreigde uit de hand te lopen. Bij het dierenvragenrondje vroeg een trouw lid aan partijleider Thieme hoe de partij stond tegenover de EPR. Tot haar eigen schrik vroeg zij daarop aan de zaal: ‘willen jullie meer of minder eikenprocessierupsen?’ ‘Minder, minder!’, scandeerde de zaal vol dierenvrienden. Binnenkort komt er hierover een aangepast partijstandpunt. Dan kunnen ze gelijk de buxusmot, ratten, blauwalg, grote kroosvaren en de Japanse duizendknoop meenemen. Het is duidelijk: de natuur staat op zijn kop. Wen er maar aan. Maar ja, de moderne verwende mens verlangt wel direct een oplossing van het probleem. Zonder jeuk. En dat is erg lastig wanneer de politiek zich met dit soort zaken bemoeit. De klimaatplannen van het kabinet belanden nu al in heel veel gepolder dat leidt tot nietszeggende compromissen. Het polderland waar wij zo trots op zijn, helpt hier niet. De aanpak van het klimaat schreeuwt om strakke maatregelen. Net zoals wij ooit land maakten waar eens het water was. We zijn er wereldberoemd mee geworden. Zelfs de koning wordt weleens watermanager genoemd. Alleen dat water, zeker als het uit de lucht moet vallen, laat het sterk afweten de laatste tijd. Wie zijn spade in de tuin een halve meter diep steekt, ontmoet nog de droge zomer van vorig jaar. En het wordt er niet beter op. Sproeiverboden dreigen. En daar zit je dan krabbend onder de eik, kijkend naar je vergeelde gazon. Rampspoed alom. We worden langzaam maar zeker een droogklootjesvolk.
