Tijdens een uitvaart staan we stil bij het leven van de overledene. En dat doen we vaak door te spreken. Een levensloop kan prettig zijn om te memoreren hoe iemands leven vorm heeft gekregen. Maar het mag kort, want eigenlijk weten we het allemaal al wel. Even aanstippen is vaak genoeg.
Juist de verhalen die het gemis voelbaar maken of laten zien hoe iemand je heeft beïnvloed zijn indrukwekkend. Daaruit blijkt hoe iemand in ons zal voortleven.
De vrouw die vertelde over de laatste dag die ze samen met haar man had gehad. Hij was totaal onverwacht overleden. Die laatste dag was een volkomen normale, ietwat saaie, dag geweest. En juist in dat gewone en normale voelde je de liefde en het enorme gemis van Nooit Meer.
De directeur die zich realiseerde dat hij en zijn grote opponent – de vakbondsman – in essentie hetzelfde nastreefden.
De kleinkinderen die op een rij stonden en allemaal in één of twee zinnen vertelden wat ze van hun oma hadden geleerd: kersen spugen, een tuinslang oprollen. Levenslessen!
De schoonheid zit vaak in intieme en persoonlijke details. Het vraagt lef om dat te vertellen en je daartoe te beperken.
Een paar praktische tips: Hou het simpel, probeer niet alles te vertellen, korter is eigenlijk altijd beter. Oefen van tevoren je verhaal hardop, liefst voor een publiek. Je weet dan waar eventuele haperingen en emoties zitten en soms hoor je dan pas dat een zin niet lekker loopt. Houd je aan de spreektijd die je hebt gekregen. Eén minuut is 130 woorden, als je goed kunt spreken zelfs maar 100 woorden…
Rob Oostenrijk is uitvaartbegeleider in Deventer. Elke laatste vrijdag van de maand schrijft hij op deze plek over zijn werk. Soms met nuttige informatie, soms met een verhaal uit de praktijk.