‘En dan ga ik zingen!’ Een meid van 16, haar vader net overleden. Tikje onzeker, maar ook stellig in wat ze vindt en wil. Ik kon een ‘wauw’ niet onderdrukken. Livemuziek tijdens een uitvaart is altijd mooi en de stem is misschien wel het meest directe ‘instrument’. Tijdens het oefenen met de karaokeversie van ‘Dat ik je mis’ bleek het lastig. De muziek speelde verder op het moment dat zij door emoties even moest inhouden en daar stokte het. Ik ging achter de vleugel zitten: ‘Zal ik je begeleiden, dan kunnen we afstemmen als je even niet verder kunt’. En zo zong zij voor haar vader, op haar manier. Loepzuiver, intens en vol liefde; een prachtige opening van een bijzonder afscheid.
Samen zingen is misschien wel nog intenser. Vroeger in de kerk was dat volkomen normaal, maar we doen het bijna niet meer, terwijl het zo verbindend is. Een vrouw was overleden. Op de laatste avond van haar leven had ze met haar kleinzoon nog drie keer een liedje gezongen. ‘Met een mes kun je snijden, met een vork kun je prikken’. Tijdens de uitvaart vol prachtige muziek eindigden we met dit lied. Het gezin zong voor. De tweede maal werd er al meegezongen. En de derde keer – iedereen staand en uit volle borst – galmde het door de volle kerk: ‘En met een kwastje schil-de-ren…’ Het was geniaal!
Natuurlijk, het moet passen. Zang mag nooit een doel op zich zijn, maar ik word er blij van als er livemuziek is en zeker als er gezongen wordt.
Rob Oostenrijk is uitvaartbegeleider in Deventer. Elke eerste vrijdag van de maand schrijft hij op deze plek over zijn werk. Soms met nuttige informatie, soms met een verhaal uit de praktijk.