Ook na Pasen kraait de haan nog dat het een lieve lust is. De kippen scharrelen lekker in het rond. Iedereen zit bovenop elkaar. De lente goed in de kop. Van onze gevederde vrienden zijn vooral de koolmezen belachelijk druk aan de gang. Ze vliegen af en aan met takjes en mosjes om hun broednestjes op orde te brengen. Terwijl wij nog steeds de curve proberen te flatten, hebben zij het grootste plezier. Pure uitlokking. Hadden we ze maar niet moeten volstoppen met vet en pinda’s in de afgelopen winter.
Ook het absurde aantal vogelkastjes dat er bij is gekomen, helpt daar niet erg aan mee. Hopelijk begrijpen ze wel dat ze dadelijk de eikenprocessierups tot hun standaardontbijt moeten rekenen. En ook collega flierefluiters doen overdreven hun best om ons laatste nog aanwezige ophokplezier te verpesten. Om nog maar te zwijgen van de aanstellerig fladderende vlinders, de brommende hommels en ja, daar ze zijn ook weer, de overijverige mieren. Een lente om nooit te vergeten, zeg maar. Dat geldt ook voor alle opgehokte grootouders. Die krijgen meer dan hun lief is in deze tijd hun kleinkinderen aan de lijn.
Dat wil zeggen in beeld. Het is nog erger dan live oppassen. Het digitale thuisonderwijs is nu ook doorgedrongen tot de huiskamers van de generatie die vroeger nog wel eens wegkwam met te roepen: dat begrijpt oma allemaal niet. Het is te gebruiksvriendelijk geworden. Vluchten kan niet meer. Dus nadat de driejarige kleinzoon weer eens in beeld was, had oma er deze week even helemaal genoeg van. Huiswerk dus.
Morgen zeg je voor oma het alfabet foutloos op. Hint: het heeft evenveel letters als het woord anderhalvemetersamenleving. En toen oma begon te zingen van ‘Abcdefg, meester de jongens nemen knikkers mee, stoute jongen je mag niet klikken, anders krijg je zeven tikken…’, verbrak kleinzoon de verbinding. Oma lachte: babyboomer verslaat babyzoomer.