Op station Utrecht zag ik ze staan. Klaar om in een overvolle trein naar Amsterdam te stappen. Drie jonge gasten, overduidelijk voetballers, want grote jassen en grote tassen, uitstekende kapsels, frisse koppen, de gympies onder de trainingsbroek. Toen ik ze naderde sloeg mijn hart over. Het embleem op hun borst. Roodgeel. Go-Ahead Eagles. We maakten een praatje, gaven een boks en vervolgden onze weg. Op station Amstel zag ik hoe een van hen een sprint inzette naar een trein nog verder richting westen. Eagles komen tegenwoordig overal vandaan.
Later op de dag zag ik op Twitter de roodgele blijdschap van de JO-16. De Deventer toekomst had in Utrecht gewonnen en was gepromoveerd naar de Divisie-1, het hoogste niveau. Gasten van vijftien, feestend in de kleedkamer. Het geluk van zaterdag, als de toekomst van het voetbal over alle velden raast.
Terwijl de vakantievierende mannen van het vlaggenschip zich aan costa’s en in wereldsteden tegoed doen aan zon, zee strand, kunst en cultuur, jagen de jeugdigen met hun zware tassen en lange jassen verder. Ik moet denken aan de vroege jaren negentig toen Go Ahead Eagles voor het laatst werd verblijd met een hele golf aan eigen kweek in het eerste. Onder bezielende leiding van Hennie Spijkerman, Henk ten Cate en Dwight Lodeweges zag je ze al heel lang op heerlijke zaterdagen aan komen stormen. Schenning, Heering, Hulshoff, Bosvelt, Pothoven, Bos, de broers Overmars, Michels, Decheiver, Knippenberg, Rorije, wat een ongekende luxe. Vaak halen we het nog aan, die ene jeugdtopper tegen het Ajax van Witschge en de Boertjes, waarin Pothoven de winnende maakte en in euforie de hekken in vloog, precies bij die tribune waar geen mens zat.
Het doet me goed en vervult me met trots dat de academy van Go Ahead Eagles belofte ademt. Het wordt ook wel tijd dat het eerste team van onderaf gevoed gaat worden met jongens die we al jarenlang zien aankomen. Het was begin 2014 toen ik bij Henk ten Cate thuis in Amstelveen zat te schrijven aan zijn jeugdplan, het is al weer ruim acht jaar verder en met veel bloed, zweet en tranen komen de jeugdteams van Go Ahead nu op een niveau waarin de weerstand de juiste is en er echt gekweekt kan worden. Het is nog een hele kunst de laatste stap te zetten, die naar het eerste elftal, maar uiteindelijk zal die belangrijke levensader voor de club wel moeten worden gevoed.
Zo mooi als in beginjaren negentig wordt het waarschijnlijk nooit meer. Andere tijden. Spelers die serieus goed zijn worden al weer snel weggekaapt. Maar afgelopen zaterdag raakten de spirit en de hoop me weer even aan. Er is niets mooiers dan de flarden van belofte die op zaterdagen over de velden vlinderen. Er is niets mooiers dan later te kunnen zeggen: die zag ik al spelen op zijn veertiende. Het zou het laatste zetje zijn wat Go Ahead weer echt Go Ahead zou maken. Hoe prachtig ik het huidige elftal ook vind, de opwinding die eigen talent brengt wint altijd.
