Ik was denk ik een jaar of veertien, en angst bekroop mij. Je kent dat wel, een enorme knoop in de buik, onrust in je hoofd, bijna paniek! Ik holde voorlangs het tankstation aan de Margijnenenk terwijl de stadionlampen de straat verlichtte. Ik viel op de stoep, het stadion brulde, ik huilde. Ik werd zwetend wakker; een nachtmerrie. Ik was zo idolaat, dat één van mijn grootste angsten was om iets van mijn cluppie te moeten missen. Dit ontstond misschien ooit een jaartje eerder, toen ik van mijn ouders wel naar Kowet mocht, maar eerder richting het station moest. Dit om de trein naar Apeldoorn te halen waar een verjaardag was. Ik verliet de Brinkgreverwegtribune bij een 3-1 voorsprong tegen PEC Zwolle op een zaterdagavond. Toen was er weinig rivaliteit tussen beide clubs, de Eagles waren beter en de voorsprong was zeker, met nog een krappe 20 minuten te gaan. Het was een tijd zonder mobieltjes en snelle nieuwsgaring. In de trein dagdroomde ik van het scoren in de Adelaarshorst en eenmaal in Apeldoorn stond mijn pa klaar met de auto. Ik stapte uitgelaten in, mijn vader begreep mij niet: “Tevreden met een punt?” Het greep me naar de keel, hij maakte toch een grap? Dus niet! Daar is de angst ontstaan vermoed ik. Nooit meer verlaat ik het stadion vroegtijdig! Afgelopen vrijdag had ik ook een ongemakkelijk gevoel. Soms moet je gewoon prioriteiten stellen en vrijdag was zo’n moment. Ik was verderop in Deventer op een feestje, ik zag door de ramen de stadionlampen de hemel doen verlichten. Terwijl de regen neerdaalde had ik het wel gezellig, maar stiekem volgde in de wedstrijd af en toe via een score-app. Ook liep ik een keer naar buiten, hoorde dat stadion brullen als een hongerig beest, hunkerend naar zijn prooi. Nog geen drie kilometer hemelsbreed en ik was er niet bij, het gevoel van de veertienjarige knul kwam weer boven. Ik verdrukte het en ging naar binnen, het was er intens gezellig. Ik heb een goede avond gehad, mede door de winst natuurlijk. Geen nachtmerries, maar wennen was het wel…
