Deze week is het 75 jaar geleden dat Deventer werd bevrijd door de Canadezen. We hebben er een Gibsonstraat aan overgehouden. En natuurlijk veel herinneringen en verhalen uit de oorlogstijd. Hoewel we qua welvaart in een heel andere tijd leven, valt het woord oorlog nu ook nog wel eens. De vijand ditmaal onzichtbaar, maar soms gaat de vergelijking met toen verrassenderwijs op. Ook toen wachtte de KNVB heel lang met het stilleggen van de competitie.
De generatie die er nog over kan vertellen, lijkt ook nu het eerste frontslachtoffer te zijn. Al dan niet met ´onderliggend lijden´. Woorden uit de nieuwe, vooral digitale taal die we de laatste weken met elkaar praten. We lezen ons naar deskundigheid en hebben als Hollander uiteraard overal een eigen mening over. De beroepsgroep van virologen is met miljoenen experts uitgebreid. Maar we luisteren tegelijkertijd ook naar het gezag. Anders dan in 40-45, maar toch. De aanvaarding van alle opgelegde beperkingen is tot nu toe voorbeeldig. Terwijl we toch eigenlijk in onze eigen sciencefiction Netflix-serie zijn gestapt. Alleen de vaccinjager-verzamelaars heten niet Tom Cruise of Brad Pitt, maar zijn echte wetenschappers in laboratoria wereldwijd.
Intussen luisteren we allemaal naar Commander-in-chief Rutte. De steden zien er verlaten en soms spooky uit. Tijdens het uitstapje naar het tuincentrum klinkt daar uit de speakers: ´wilt u voor uw eigen veiligheid en die van anderen 1,5 meter afstand houden van elkaar´. En niemand kijkt verbaasd op. Niemand krijgt communistische heilstaat gevoelens. Nog niet. Want het bekende ´flatten the curve´ gaat ook gelden voor onze gevoelens en incasseringsvermogen.
Daar lijkt de bevrijde generatie van 1945 zich het minst druk over te maken. Die wandelen dik gearmd over het bospad voor een frisse neus. Totdat een drone boven hun verbaasde hoofden verschijnt. Waaruit de onmiskenbare, ietwat boze stem van justitieminister Ferd Grapperhaus klinkt: nog zo gezegd, geen ommetje!
